Μερικές φορές ένα ταξίδι μας καλεί κοντά του, είναι κατασκευασμενο μόνο για μας,απο μέταλλο και βαριά καφετιά ξύλα. ..δεν μπορούμε να αρνηθούμε αυτο το ταξίδι και δε θέλουμε...προχωράμε πεισματικά προς τη δική μας,μοιραία τροχιά.Τα δεινά μας κόβουν σαν κοφτερό μαχαίρι αλλά και παλι το βάδισμα εξακολουθεί να μένει σταθερό και αναλλοίωτο..τίποτα δεν χάνεται και τιποτα δεν πεθαίνει..
Για δες ένα Αυγουστιατικο βράδυ...μικρα φωτάκια σπάνε το σκοτάδι της πόλης.
Καβάλα, 2015
Lia,xxx
No comments:
Post a Comment